Idąc w stronę południowego krańca Irodou Attikou i przecinając ruchliwą Leoforos Ardetou, wychodzi się na wprost Stadionu Olimpijskiego (wstęp wolny), wciśniętego między porośnięte sosnami zbocza wzgórza Arditos. Stadion zrekonstruowano pod koniec XIX w. wykorzystując oryginalne fundamenty rzymskie.

W miejscu tym już od IV wieku p.n.e. odbywały się panatenajskie zawody lekkoatletyczne; za czasów rzymskich, aby upamiętnić rządy cesarza Hadriana, stadion przystosowano do krwawych widowisk z udziałem tysięcy dzikich bestii, bitych i mordowanych na arenie. Herod Attyk przeprowadził później remont wszystkich 6000 miejsc siedzących; przez następne siedemnaście wieków sprowadzony przez niego biały marmur służył mieszkańcom miasta za tani i wygodny w transporcie materiał do budowy domów.

Do rekonstrukcji stadionu przystąpiono w związku z pierwszymi nowożytnymi igrzyskami olimpijskimi w 1896 r. Wielkie zasługi położył na tym polu inny zamożny sponsor — aleksandryjski Grek Jorgos Averoff. Nieskazitelna biel i doskonała symetria nadają stadionowi wygląd nie odbiegający od tego, jaki przedstawiał on po pierwszym remoncie za czasów rzymskiego senatora. Do dzisiaj, pomimo bardzo ostrych łuków bieżni, trenują tu greccy sportowcy. Na południe od stadionu, na szczycie ustronnego wzgórza Arditos zachowały się skromne ruiny Świątyni Fortuny, również zrekonstruowanej swego czasu przez Heroda Attyka. Niestety, aktualnie całe wzgórze otacza płot, mający chronić przed pożarem sosnowe gaje (ewentualny pożar miałby katastrofalne skutki dla całego miasta).