Współczesnym teatrem greckim zainteresować się mogą niemal wyłącznie osoby biegle władające językiem greckim. Tak jak w przypadku muzyki, zapoznać się z nim można przede wszystkim w sezonie zimowym; latem działają jedynie teatrzyki satyryczne i rewie, całkowicie niezrozumiałe dla kogoś z zewnątrz. Znacznie więcej przyjemności dostarczają tradycyjne greckie widowiska taneczne. W kinach filmy wyświetlane są w wersji oryginalnej, bez dubbingu, latem zwykle pod gołym niebem.

Poza tym w zimie można obejrzeć spektakle baletowe i posłuchać koncertów muzyki światowej w dogodnie położonym, acz odznaczającym się fatalną akustyką, Pallas Theatre przy Voukourestiou 1, bądź też wybrać się na spektakle operowe i muzykę klasyczną do oddanej ostatnio do użytku Sali Przyjaciół Muzyki przy Leoforos Vasilisis Sofias, obok ambasady amerykańskiej. Warto też sprawdzić imprezy organizowane przez rozmaite zagraniczne instytucje kulturalne jak Hellenie American Union, Massalias 22 (D3), British Council, Platia Kolonaki 17 (D4), Instytut Francuski, Sina 29/Masalias 18 (D3), czy Instytut Goethego, Omirou 14-16 (D3).

Teatr tańca Dory Stratou

W dziedzinie tańca najsłynniejsze „stałe” przedstawienia organizowane są przez Teatr Tańca Ludowego Dory Stratou, który występuje na własnej scenie na wzgórzu Filopappou (G1). Można tu usłyszeć i zobaczyć tradycyjną muzykę, choreografię i kostiumy, których na próżno szukać by w całej Grecji. Przedstawienia odbywają się co wieczór o 22.15 (w śr. i nd. dodatkowo o 20.15) od czerwca do września. Do teatru idzie się ruchliwą ulicą Areopagitou wzdłuż południowego stoku Akropolu aż do drogowskazu. Bilety (900-1300 dr) niemal zawsze można nabyć przy wejściu; wskazane wziąć ze sobą coś do jedzenia.

Kino

Ateny — co zapewne niejednego zaskoczy — są świetnym miejscem dla kinomanów. W mieście istnieje dosłownie kilkadziesiąt kin pod dachem (w tym wiele stylowych, pamiętających jeszcze lata dwudzieste czy trzydzieste), do tego latem dochodzą liczne kina pod gołym niebem, które spotkać można niemal wszędzie: w parkach, na pustych parkingach i gdzie tylko jest trochę wolnego miejsca. Sale kinowe są zwykle nieczynne w okresie od połowy maja do października, chyba że posiadają klimatyzację bądź odsuwany dach. Przez cały rok czynne są m. in. Philip, Amalia i Alfaville.

Ceny biletów w obu rodzajach kin są umiarkowane: 600 dr pod gołym niebem, 900-1000 dr za filmy premierowe w centrum. Wszystkie filmy wyświetla się w wersji oryginalnej z napisami w języku greckim (niezły sposób, by wzbogacić sobie słownictwo). Najbardziej wiarygodny repertuar zamieszczany jest w greckojęzycznym czasopiśmie Athinorama. Filmy podzielone są według kategorii i lokalizacji kin. Repertuar kin w angielskojęzycznym Athens News słynie z błędów i niedokładności.

Kina pod dachem, wyświetlające filmy w języku angielskim, skoncentrowane są w trzech głównych rejonach: Patision/Kipseli, centrum, przy trzech głównych arteriach łączących place Omonia i Sintagma, oraz Ambelokipi. Filmy stare i artystyczne wyświetla się zwykle w Asti w centrum Korai (D3), Alfaville,